10. Prawda to pojęcie względne

 

 Numb

 

 And I know
I may end up failing too
But I know
You were just like me
With someone disappointed in you

 

***

 

Dobro nie zawsze do nas wraca. Często zamiast upragnionej życzliwości, ludzkiego ciepła, czy prozaicznego szczęśliwego życia otrzymujemy ból i rozczarowanie. Może karma w jego przypadku nie zadziałała? Tak, to z pewnością przez to. Nie zrobił nigdy przecież czegoś, co byłoby sprzeczne z jego naturą. Może poza… Nie. To się nie liczy. Jak chronienie kogoś, kogo się kocha można nazwać przestępstwem? Ona nie była niczemu winna. Gdyby tak było, to nie przyznałaby się do wszystkiego. Dlatego nie powiedział nikomu, że została przysłana przez Mario, aby dosypać mu środków dopingujących. Nie przeżyłby, jeśli znalazłaby się w więzieniu. Kochał Louise. Kochał ją tak mocno, że czasami przechodziły go dziwne dreszcze, pomieszane z nieustającą tęsknotą. Czasami do tego potoku uczuć wplatała się jeszcze nadzieja. Zupełnie bezpodstawna. Sam przecież kazał jej się ukryć, uciekać, nie dać się złapać, sam nie powiedział o ich wspólnej nocy, która mogłaby być doskonałym alibi. Bo była dla niego najważniejsza i nie chciał, aby płaciła za głupotę młodości.

Może jednak powinien zadbać o siebie? O to, aby reszty życia nie spędzić za kratkami.

- Rozprawa została wyznaczona na 21 stycznia- powiedział Hinsman. Kiwnął głową potwierdzająco, chcąc pokazać, że jest spokojny. A przecież nie był. Czuł, jak w gardle rośnie mu milion niewypowiedzianych słów.

- Niech mi pan powie…- spojrzał na adwokata zmęczonym wzrokiem – To koniec, prawda? Nie mam szans?

Mężczyzna chrząknął po czym usiadł naprzeciw niego. Thomas chciał poznać prawdę, nawet najgorszą. Jeśli nic nie można było już zrobić, to pragnął tylko jednego. Żeby były bezpieczne- Louise i  Mia.

- Panie Hinsman- ponowił swoją prośbę, tym razem głębiej i dosadniej wpatrując się w źrenice Josepha.

- Jeśli nie znajdą się nowe dowody, czy choćby cień wątpliwości, to wyrok może być tylko jeden – odpowiedział tamten, siląc się wyraźnie na profesjonalny, bezemocjonalny ton.

Pierwszy raz bowiem Joseph Hinsman wyraźnie współczuł. Z reguły bronił zadufanych w sobie bogatych biznesmenów i ich nie mniej aroganckich potomków. Oczywiście, był profesjonalistą- nigdy nie dawał poznać po sobie, że sam najchętniej wsadziłby własnego klienta za kratki. Niemniej jednak podchodził do swoich obowiązków z chłodną głową. Potrafił oddzielać emocje od życia zawodowego niemal z doskonałą perfekcją.

Coś więc jednak nie zadziałało tak, jak zwykle, bo w tej chwili zwyczajnie zrobiło mu się żal tego chłopaka. Był niewinny- tak podpowiadało mu nieomylne dotąd adwokackie poczucie.  Cóż jednak z tego, skoro widocznie krył inną osobę i odmawiał składania zeznań, zaprzeczając jedynie swojej winie.

- Niech się pan zastanowi, panie Morgenstern- położył mu dłoń na wychudzonym ramieniu w niemal ojcowskim odruchu – Pan nie może tak skończyć. A jeśli nie powie pan całej prawdy, to nikt i nic tu już nie pomoże. Obaj dobrze o tym wiemy.

Thomas milczał. Podobnie zresztą, jak przez ostatnie kilka miesięcy. Nie było już odwrotu, nie potrafiłby wydać Louise, choć nie dostałaby nawet w połowie tak wysokiego wyroku. Nie byłaby przecież sądzona za morderstwo, tak jak teraz on.

Ale więzienie nie było odpowiednim miejscem dla kobiet, choć może zabrzmieć to seksistowsko. Przekonał się o tym na przykładzie Mii. Zgrywała twardą, wmawiała mu, że wymazała z pamięci tamte kilka tygodni. A jednak nie była już tą samą osobą. Louise skończyłaby podobnie, to nie ulegało wątpliwości.

- Pański przyjaciel zaraz tu przyjdzie- powiedział adwokat, ubierając na siebie płaszcz – Czekał na widzenie od kilku tygodni, ale nie zrezygnował.

Chwilę potem zaskrzypiały drzwi, a do środka pokoju widzeń niepewnie wsunął się Andreas. Usiadł na skraju krzesła i począł wpatrywać się w Thomasa z nieukrywanym przerażeniem.

- Co oni z tobą zrobili?

Morgenstern sam nie wiedział czemu, ale zaśmiał się. Szyderczo, choć uważniejszy słuchacz dodałby, że zaśmiał się ze zrezygnowaniem.

- Jak się czuje Mia?- zapytał, chcąc szybko zatrzeć nieprzyjemny temat. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego jak wygląda, z tego, że tracił kolejne kilogramy, że przekrwione oczy stały się wyraźnie zarysowane na szczupłej twarzy.

- Nie odpuszcza- wychrypiał przyciszonym głosem Andreas, tak aby strażnik stojący nieopodal, nie usłyszał treści rozmowy. Nastała chwilowa cisza, przerwana w końcu zdenerwowanym szeptem Koflera. – Thomas, do jasnej cholery! Wiem, że ją kochasz, wiem, że przysięgłem, że nic nie powiem, ale ja już tak nie mogę, rozumiesz? Louise musi odpowiedzieć za to, co robiła, za to, co chciała zrobić tobie. Nie wierzę, że to przypadek sprawił, że oskarżyli cię o morderstwo. To wszystko jest ze sobą powiązane, a ty nie powiedziałeś mi całej prawdy.

- Byli u ciebie- stwierdził pewnie w odpowiedzi blondyn.

- Tak. Mają nakaz aresztowania, amerykańska policja wpadła na jej trop.

Morgenstern wypuścił powietrze z płuc. Poruszał ramionami, bo dłonie zakute w kajdanki zaczęły mu już drętwieć.

- Nie wydałeś jej, prawda?- zapytał z nadzieją.

- Nie. Chciałem, ale sam nie wiem, gdzie jest. Straciłem z nią kontakt- przeczesał palcami wyraźnie za długą już grzywkę i uśmiechnął się niewinnie do pilnującego policjanta, który najwidoczniej niczego nie podejrzewał, bo zamiast dokładnie wsłuchiwać się w rozmowę, podziwiał widoki za oknem – Nie odzywa się od rozpoczęcia Turnieju Czterech Skoczni i mam przeczucie, że znowu się w coś wpakowała.

 

***

Louise nie mogła pozbyć się wrażenia, że brakuje jej tlenu i zaczyna się dusić. Niepamiętny już raz budziła się w środku nocy, zalana potem. Wtedy docierało do niej, że to wcale nie sen. Jawa była koszmarem, w dodatku takim, z którego nie było możliwości się wybudzić. Ponownie spróbowała poruszyć dłońmi i ponownie musiała pogodzić się z tym, że sznur był zawiązany mocno o precyzyjnie. Sama wpakowała się te kłopoty. Ale nie mogła przecież siedzieć bezczynnie i czekać na wyrok Thomasa. Dlatego zadzwoniła wtedy do Innauera. Obiecał, że jeżeli wróci do współpracy z nim i wróci do USA, to wyciągnie Thomasa z więzienia.

Skończyło się na poobijanych żebrach, zawiązanych rękach i zamknięciu w małym pokoju jego mieszkania. Jak mogła być tak naiwna? Oddała się prosto w jego ręce, a on mógł być teraz spokojny, że już nigdy nic nikomu nie powie.

- Najpierw odebrał mi rudą- syknął tamtego dnia do wysokiego, szczupłego chłopaka, którego twarzy nie widziała. Była zamroczona bólem i udawało się jej wyłapać tylko kilka zdań. – A potem udało mu się okręcić tą dziwkę wokół palca i uniknąć konsekwencji- tu zaśmiał się obleśnie i siłą postawił ją na nogi.

- Nie przewidziałaś jednego, złotko- mocno chwycił ją za podbródek i zmusił, aby patrzyła mu w oczy – Na tobie świat się nie kończy, a twój wspólnik dla ratowania własnej skóry zabił pana dyrektora.

Potem była już tylko ciemność.

Podniosła się z trudem z niskiego łóżka i z całej siły rzuciła się na drzwi. Poczuła piekący ból, jednak wejście nawet drgnęło. Rozpędziła się więc mocniej, aż drzwi wypadły razem z zawiasami. Rozglądnęła się niepewnie.

Tak. Inteligentny Mario nawet nie kazał jej pilnować.

 

***

 

Wszystko psuję, ale przynajmniej jesteśmy już prawie na końcu.

I tak w ramach podpowiedzi: Gredzio w roli mordercy nigdy mnie nie przekonał i nie przekona, więc... Kombinujcie ;)