11. Nigdy nie jest za późno, żeby powiedzieć prawdę

 

Gdy tylko wyszła na zewnątrz, owiało ją lodowate powietrze, a w policzki zaczęły uderzać marznące płatki śniegu, sypiące nieustannie. Adrenalina buzująca jej krwi sprawiała dotąd, że nie odczuwała bólu promieniującego z posiniaczonych żeber. Teraz jednak skóra w tamtym miejscu zdawała się jej palić żywcem, a po chwili zobaczyła przed oczami dobrze jej znane czarne plamy. Sunąc nogami po oblodzonym chodniku, dotarła do najbliższej ławki i usiadła na niej z niemałą ulgą. Doskonale wiedziała, że powinna uciekać stąd jak najdalej, póki Innauer nie zorientował się o jej ucieczce. Nie miała jednak siły wstać, bo przy każdym, nawet najmniejszym ruchu kręciło się jej niemiłosiernie w głowie. W głębi duszy czuła nieopisaną chęć, aby wybuchnąć płaczem i poczuć czyjeś ciepłe, troskliwe ramiona.  Po kilku minutach dostrzegła starszą kobietę, która szła niezbyt szybkim krokiem w jej stronę. Nie miała czasu na zastanawianie się i rozważanie, czy jest godna zaufania, więc zaryzykowała i podeszła do niej, starając się ukryć przeciętą wargę w kołnierzu kurtki.

- Przepraszam- nieśmiało zagaiła, a nieznajoma popatrzyła na nią z nieukrywanym zainteresowaniem- Czy mogłabym pożyczyć od pani telefonu? Tylko na jedno połączenie, błagam.

Kobieta ponownie zerknęła w jej stronę, a Louise pomyślała, że chyba rzeczywiście  musiała żałośnie wyglądać, bo już po chwili trzymała w dłoni urządzenie. Drżącymi palcami wybrała numer, choć nawet nie była pewna, czy dobrze go zapamiętała. Jeden sygnał, drugi…

-Halo?

- Mia! Musisz mi pomóc!- krzyknęła desperacko, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że zwraca na siebie uwagę. Jednak w tamtej chwili wcale się to nie liczyło. Chciała znaleźć się jak najdalej od tego miejsca. Za wszelką cenę. Mięśnie miała napięte do granic możliwości, gdy czekała na odpowiedź tamtej.

- Spokojnie- głos Engel  o dziwo był opanowany i rzeczowy. Nie dała po sobie poznać, że z pewnością nie jest zadowolona z tego, kto dzwoni. I szczerze mówiąc Lousie wcale się jej nie dziwiła. Zniszczyła im wszystkim dotychczasowe, szczęśliwe życie, zamieniając je w ciągłą walkę. Nie chciała tego, naprawdę. Chciała… Chciała tylko tego czegoś, o czym czytała w romantycznych książkach, o czym słyszała w ckliwych piosenkach.   – Gdzie jesteś?- zapytała po kilku sekundach rudowłosa, a jej nierówny oddech stał się teraz doskonale słyszalny.

- Na Innestadt- szepnęła, dla pewności rozglądając się wokół, jakby sprawdzając, czy podała właściwą nazwę dzielnicy. W Innsbrucku znała jedynie te miejsca, które zdążył pokazać jej Thomas, w których spędzali wspólnie czas. Niemiłe ukłucie w sercu przypomniało jej, że to przeszłość, bardzo brutalnie przemieniona tylko we wspomnienia.

- Będę za kilka minut, nie ruszaj się nigdzie!

Dźwięk zakończonego połączenia wyrwał ją z chwilowego letargu. Podała telefon stojącej obok niej kobiecie, próbując nie patrzeć jej w oczy.

- Mogę jakoś pomóc?- zapytała.

Pokręciła przecząco głową i na drżących nogach odeszła kilka metrów tak, aby być mniej widoczną dla przechodniów. Zmarznięte dłonie zaczynały jej drętwieć, toteż wsadziła je do kieszeni kurtki i dla otuchy zaczęła nucić pod nosem wesołą melodyjkę. Nic nie było jednak w stanie wyprzeć z niej wyrzutów sumienia, które gromadziły się z nieustającą siłą. To, co usłyszała w mieszkaniu Innauera przerosło jej wyobrażenia.

To ona była winna temu,  co stało się z Thomasem! Ona! Bo pragnęła poczuć się kochana i dopuściła do głosu coś innego poza zimnymi kalkulacjami.

Minuty zdawały się jej płynąć bardzo powoli i kiedy miał już tak po prostu beznadziejnie się rozpłakać, poczuła na ramieniu czyjąś dłoń.

- Chodź- Mia podniosła ją za ręce ze śniegu i podtrzymując ją mocno doprowadziła do samochodu. Louise sama nie wiedziała, kiedy zdążyła się rzucić w ramiona Engel. Ta najpierw niemal zdrętwiała z zaskoczenia, o czym świadczyły jej napięte mięśnie i nierówno bijące serce. Po chwili jednak objęła ją z troską, szeptając tuż przy jej uchu:

- Już dobrze, Louise, już dobrze…

Wnętrze samochodu było przyjemnie ciepłe, a fotele miękkie dla jej posiniaczonego ciała, jak najlepsze łóżko. Przymknęła powieki, podczas gdy ruda odpaliła silnik. Nie zadała jej dotąd żadnego pytania, co było nie tyle dziwne, co wręcz irytujące.

- Mia- wychrypiała, na co tamta przemknęła po niej wzrokiem. Wzięła więc głęboki oddech i zacisnęła mocno dłonie w pięści – Ja wiem, kto zabił Hoffera.

 

***

Tej nocy w mieszkaniu Andreasa Koflera światło paliło się do późnej nocy, a właściwie poranka. Przy drewnianym stole, tym samym, przy którym siedzieli zaraz po aresztowaniu Thomasa, zasiadły trzy osoby. Jedna z nich miała swoje tajemnice, które dziś miały zostać raz na zawsze ujawnione.

- Powiedz nam wszystko.

Louise czuła się jak w pułapce. Pułapce własnych uczuć, z których każde było silniejsze od poprzedniego. Nie miała jednak wyboru, bo jednego była pewna: chciała ratować Thomasa za wszelką cenę, tak jak on postanowił uratować ją.

- Sama wiesz, jak to się zaczęło- szepnęła zachwianym głosem – Nie bez powodu tak zareagowałaś, gdy Thomas ci mnie przedstawił. Mario przysłał mnie do Austrii z konkretnym zadaniem- miałam zdobyć zaufanie Morgensterna i dosypać mu środków dopingujących.

Kofler nie był zdziwiony, tym co usłyszał. Mia natomiast pobladła gwałtownie, jednak dłoń Andreasa zaciśnięta na jej nadgarstku powstrzymała ją przed gwałtowną reakcją.

- To była zemsta- kontynuowała Braunn – Thomas płacąc za ciebie kaucję i wywożąc do Austrii, zabrał mu ciebie- popatrzyła na Engel- Dlatego on postanowił zabrać mu karierę.

- Więc co się stało?- rudowłosa poderwała się z krzesła i zbliżyła się do niej z zaciętą miną – Obudziły się w tobie ludzkie uczucia? Litość?- warknęła

- Nie.

Louise zakryła twarz w dłoniach, a jej ciałem raz po raz zaczął szarpać zduszony szloch. To wszystko było trudniejsze, niż myślała. A przecież musiała opowiedzieć o tym wszystkim co najmniej raz i to w nie tak przyjaznych warunkach.

- Zakochałam się- szepnęła po chwili – Pokochałam Thomasa, chociaż wcześniej reagowałam na coś takiego zwykłym śmiechem. Byłam profesjonalistką, tak jak kiedyś ty, Mia i nie nawiązywałam bliższych relacji z „ofiarami”. Tym razem było inaczej. Nie potrafiłam zrobić czegoś tak podłego Thomasowi. Dlatego powiedziałam mu o wszystkim.

Nastała przeraźliwa cisza, zagłuszana jedynie przez miarowe tykanie zegara. Louise wzięła ponownie głęboki oddech.

- Wyznałam, kto mnie przysłał i kto miał mi pomóc. Thomas chciał zgłosić to na policję.

- Dlaczego tego nie zrobił?

- Bo już wtedy byłam poszukiwana przez amerykańską policję. Nie chciał mnie wydać, ale  gdyby zaczęli dochodzenie w sprawie Innauera i jego wspólnika, to nieuchronnie wpadliby na mój ślad.

- Dlatego poszedł z tym do Hoffera…- dopowiedział Andreas, któremu wszystko nagle zaczęło układać się w jednolitą całość z tym, czego dowiedział się od samego Thomasa.

- Hoffer nie chciał sensacji na początku sezonu. Już od kilku lat jego opinia nie była najlepsza i gdyby wtedy wybuchł skandal, byłby skończony. Dlatego kazał Thomasowi zapomnieć o całej sprawie i nie zgodził się na jego prośbę.

Mia zaśmiała się ironicznie, nie mogąc się powstrzymać.

- Czego chciał od niego Morgi?- zapytała ruda, która czuła teraz, jak zalewa ją fala wyrzutów sumienia. Dlaczego niczego nie zauważyła, dlaczego nie zauważyła, że przyjaciel miał problemy?

- Chciał, żeby Hoffer wpłynął na Austriacki Związek Narciarski w sprawie zwolnienia Pointnera. To on był moim wspólnikiem i miał dopilnować, aby w dniu, kiedy wsypię doping, Thomas został wezwany na kontrolę antydopingową. Hoffer za żadne skarby nie chciał psuć atmosfery wokół stawianej na piedestale kadry, jego ulubionego trenera. Nie zgodził się.

- Wygląda na to, że ktoś podsłuchał ich rozmowę- wychrypiał Andreas – Schlierenzauer od pewnego czasu zachowywał się podejrzanie.

- Wydaje mi się, że Mario go zwerbował po tym, gdy ja odmówiłam mu współpracy. Powiedział Pointnerowi, że Thomas będzie dociekał konsekwencji, a ten się wystraszył.

- Alex nigdy nie był przesadnie odważny- wtrąciła się Mia.

- Właściwie to, że zabił Waltera było na rękę Mario. Nie musiał szukać nowego sposobu zemsty, tylko wrobił we wszystko Thomasa, ratując Pointnera, który został jego dłużnikiem.

- Dlatego powołał go do kadry- nieśmiało zachichotał Andreas, chcąc rozładować napiętą atmosferę.

- Tamtego wieczoru, gdy zginął, byłam w hotelu reprezentacji. Spotkałam się z Thomasem, a potem poszliśmy razem do jego pokoju. Pamiętam tylko, że po kilku godzinach zasnęłam, a Thom obok mnie- szeptała drżącym od emocji głosem Louise – Obudził nas czyjś krzyk. Pobiegliśmy sprawdzić, co się stało… Tam…- zaszlochała ponownie, a kosmyk włosów opadł na jej zaczerwienioną od łez twarz – Tam leżał Hoffer, z nożem w plecach. Thomas kazał mi uciekać z hotelu, ukryć się. Wiedział, że za chwilę zjawi się policja i będzie wszystkich przesłuchiwać. Za mną był wysłany list gończy przez te wszystkie głupoty, które narobiłam w USA, współpracując z Mario. Posłuchałam go…

- A to jego oskarżyli!- krzyknęła desperacko Mia i chwyciła Braunn za ramiona – To wszystko przez ciebie, kłamliwa dziwko! To wszystko twoja wina!

Andreas siłą oderwał ją od dziewczyny.

- Ja pomagałem się jej ukryć- zwrócił się do Mii – Błagał mnie o to.

 Patrzyli teraz  na siebie, nie wiedząc, co robić.

- Przyjdę na jutrzejszą rozprawę i wszystko powiem. Powiem, że byłam wtedy z Thomasem, że odmawiał zeznań dla mojego dobra, powiem, że to Pointner zabił Hoffera!- łzy płynęły teraz po policzkach Louise ciągiem, moczącjej koszulkę.

- Zamkną cię- wyszeptał Kofler.

- Wiem.

Światło zgasło. Ale dla jednej osoby zaświeciła się nadzieja.

 

***

Zepsułam to wszystko. Miało być zupełnie inaczej, ale mam już serdecznie dość tego opowiadania, muszę się uczyć, więc jest to coś. Zaskoczone?

Przed nami jeszcze epilog, a mnie cały czas dręczy pragnienie, żeby kogoś tu jeszcze uśmiercić.