2. I drink alone to stop me from weep

 

Say it for me
Say it to me
And I’ll leave this life behind me
Say it if it’s worth saving me

***

 

Wsiadła na swoje Ducati i założyła kask, który dokładnie okalał jej głowę. Thomas zawsze powtarzał, że powinna przerzucić się na samochód, ale ona uparcie twierdziła, że to odebrałoby jej całą frajdę, jaką była jazda po tłocznych ulicach Innsbrucka.

Kilka minut później dotarła do celu. Zsiadając z motocykla zauważyła, że już na nią czeka.

- Co sprawia, że mam zaszczyt gościć szanowną panią Engel?- mężczyzna w kapturze na głowie podszedł do niej bliżej i podał jej rękę na przywitanie.

- Nie żartuj, Martin. Sprawa jest poważna- dla pewności włożyła jedną rękę do kieszeni. Poczuła się bezpieczniej, kiedy miała świadomość, że pod palcami ma 8 kalibrowy pistolet. Pistolet, o którym można by powiedzieć, że był pamiątką.

- Słyszałem. Takie informacje szybko się rozchodzą. I od razu muszę ubiec twoje pytanie. Nie mamy z tym nic wspólnego.

Kopnęła butem mały kamień i uniosła kąciki ust ku górze.

- Nie jestem dzieckiem, Marti. Dobrze wiem, że masz jakieś plotki.

Pokiwał głową z uznaniem.

- Marnujesz się. Przydałaby się nam taka dziewczyna…

- Powiedz mi to, co chcę wiedzieć- przerwała mu, nie chcąc dopuścić, aby poruszył niewygodny temat.

- Powinnaś porozmawiać z Paulim- odparł, z triumfem przyglądając się jej reakcji.

Mia zachowała jednak spokój i dziękując mężczyźnie krótko, odjechała z piskiem opon.

Nie widziała Arthura Pauli dokładnie od 2 lat. Przez ten czas on zdążył zakończyć karierę skoczka i zająć się czymś zupełnie innym, ale równie ryzykownym. Nie wróżyła mu długiego życia. Każdy, kto zaczynał współpracę w tym szemranym towarzystwie kończył prędzej czy później z kulką w sercu. Takie były odwieczna prawa natury.

Zaparkowała na wysokim krawężniku i szybkim krokiem zmierzała w stronę dobrze jej znanego domu. Usilnie odpychała od siebie wspomnienia. To nie był czas na sentymenty. Jeśli Arthur miał coś wspólnego z zabójstwem Hoffera, to Thomas nie miał szans. Wrobiliby go tak, że nawet ojciec Mateusz byłby skazany na porażkę w śledztwie.

Drżącą dłonią nacisnęła dzwonek. Stała pod drzwiami już dłuższą chwilę i kiedy miała zamiar po prostu wejść do środka bez pytania o zgodę, przed oczami stanął jej blondyn w całej swojej okazałości.

Spojrzał na nią wyraźnie zaskoczony.

- Nie wierzę własnym oczom, kogo my tu mamy- cmoknął irytującym tonem- Przytyło cię skarbie- dodał, tasując jej sylwetkę od góry do dołu. Zaśmiała się w duchu. Przez ostatnie tygodnie z nerwów schudła ładnych parę kilo.

- Cycki mi urosły, jeśli o to ci chodzi- odgryzła się, złośliwie się uśmiechając.- Wpuścisz mnie, czy będziemy rozmawiać tutaj?

Wykonał ruch ręką, zachęcając ją do wejścia.

- Czego chcesz?

Nie przejmując się jego wzrokiem, usiadła wygodnie na miękkiej sofie, zakładając swobodnie nogę na nogę.

- Wiesz, że mógłbym cię teraz zabić. Jeden ruch- wysyczał jej do ucha, stając za jej plecami.

- Nie zrobisz tego- odpowiedziała pewnym głosem, choć czuła, że serce łomocze jej jak szalone.

- Niby czemu?

- Bo jesteś zwykłym dupkiem, który boi się poplamić sobie rąk krwią.

 Z satysfakcją zerknęła na to, jak z jego twarzy schodzi uśmieszek. Trafiła w czuły punkt. Jeden do zera dla niej.

- Czego chcesz?- warknął rozłoszczony, nalewając sobie szklankę drogiego alkoholu.

- Informacji.

- Zapewne dotyczących Hoffera?

Kiwnęła twierdząco głową. Arthur przystanął obok niej, i jakby od niechcenia począł sączyć napój.

- Nikt z nas nie miał z tym nic wspólnego- powiedział po chwili.

Podniosła brwi w geście niedowiary.

- Nie obchodzi mnie już skokowy światek. Zamknąłem tamten rozdział. Sama o tym dobrze wiesz.

Poczuła, jakby ktoś uderzył ją z zamachem w twarz. Nie chciała poruszać tego tematu, bo wtedy od razu zaczynała myśleć o Nim. Chcąc sprawić wrażenie obojętnej, uśmiechnęła się blado i powiedziała:

- Rozumiem. Ale gdybyś się czegoś dowiedział, to daj mi znać.

- Spróbuję.

Do wyjścia odprowadził ją rosły ochroniarz, pilnując, aby się nie ociągała.

- A tak po za tym, to niebezpiecznie jest jeździć samej na motorze. Zwłaszcza w tej dzielnicy!- krzyknął na pożegnanie Arthur.

Jakby go to obchodziło. Jakby obchodził go jej los.

Mia prychnęła jak rozzłoszczona kotka. Dała się spławić. Ale coś mówiło jej, że Pauli rzeczywiście nie ma z tym nic wspólnego. To była dla niego za niska skala. Poczuła wibrowanie telefonu w kieszeni, więc sprawnym ruchem ujęła go w dłoń.

- No proszę, proszę- pokiwała głową z zastanowieniem- Nasza kochana Louise wraca do świata żywych.



 

***

Mia Engel spoglądała na szczupłą dziewczynę z wyraźną pogarda we wzroku. Siłą powstrzymywała się, żeby nie rozerwać jej na drobne strzępki, a potem nie odtańczyć na jej zwłokach dzikiego tańca radości.

- Chyba nie myślisz, że cię do niego zaprowadzę- wycedziła przez zaciśnięte zęby- Gdzie byłaś przez te tygodnie? Pomyślałaś może, że on cię KOCHA?

Zaśmiała się ironicznie z własnych słów, a potem zwracając się do Louise dodała:

- Nie masz prawa tutaj być. Ściągnęłaś na niego wystarczającą ilość problemów. Wracaj tam, skąd przyszłaś, Louise.

W oczach Braunn zaszkliły się łzy.

- Nie powinnaś mnie oceniać- wyszeptała łamiącym się głosem – Nie moja wina, że zawsze będziesz dla niego tylko przyjaciółką- odpowiedziała, wyraźnie akcentując ostatnie wyrazy.

Mia poczuła, że zaraz rzuci się na nią z pięściami. Ostatkiem dobrej woli uśmiechnęła się blado.

- Wynoś się stąd. Wynoś się z naszego życia!

Poderwała się z krzesła i otwarła drzwi na oścież.

Louise wybiegła chwilę potem, nawet na nią nie patrząc.

Gdy została sama, wzięła w dłoń zniszczone przez upływ czasu zdjęcie.

Thomas obejmujący troskliwym ramieniem Braunn. Ta dziewczyna pojawiła się w ich życiu nie wiadomo skąd. Zamieszała w głowie Morgiemu tak, że ten przestał zauważać cokolwiek po za nią.

Mia próbowała go ostrzec, uświadomić mu, że nowa znajoma może okazać się zgubnym elementem.

Nie słuchał. Twierdził, że przemawia przez nią zazdrość. Na boga, jeśli tylko by chciała, mogła przespać się z Thomasem niezliczoną ilość razy. Choćby wtedy, gdy upity po kolejnej imprezie nie wiedzieć czemu przychodził do jej mieszkania.  

Ślepa, bezsensowna, głupia miłość. W dodatku niosąca za sobą poważne konsekwencje.

 

***

 

Podejrzewam, że nic się nie wyjaśnia, a wręcz przeciwnie- miesza się jeszcze bardziej. Wiem, że wizja Mii-superbohaterki może wydawać się śmieszna, ale jakoś tak mi pasuje ;)

Pozdrawiam :)