3. You still owe me a reason

 

You caused my heart to bleed and
You still owe me a reason
Cause I can't figure out why...
Why I'm alone and freezing
While you're in the bed that she's in

 

***

 

- A więc tak wygląda sex z Thomasem Morgensternem?- Louise zachichotała swobodnie, kreśląc palcami na jego nagim torsie małe koła. Mruknął cicho i pocałował ją w usta. Od razu poczuł dobrze mu znany smak arbuzowego błyszczku do ust i miętowej gumy do żucia.

- Nawet nie wiesz ile małoletnich fanek oddałoby wszystko, byle znaleźć się na twoim miejscu- wyszeptał jej do ucha, z lubością obserwując gęsią skórkę na ciele dziewczyny.

Czy  wtedy ją kochał?

Och, zdecydowanie nie miał czasu, aby zawracać sobie głowę miłością. Chciał się zabawić, poobserwować kobiece ciało.

I zrobić na złość Mii. Za kogo właściwie ona się uważała, żeby dawać mu rady? Sama nie potrafiła ich przyjmować i gdyby nie on, to... Szkoda nawet mówić.

Kochał swoją przyjaciółkę, ale w pewnych kwestiach bardzo się różnili. Właściwie to tylko w jednej kwestii. Dotyczącej partnerów.

- Muszę iść. Za godzinę mam trening- wstał z łóżka i ubrał na siebie spodnie. Zapinając guziki swetra spojrzał na Louise.

- Porozmawiasz z nim?- zapytała ochrypłym głosem, siadając na skraju materaca. Nie odpowiedział od razu, zagapiony w jej długie nogi.

- Przecież obiecałem- ocknął się po chwili, zirytowany, że przerwała mu przyjemną kontemplacje. 

Zarzucił na siebie kurtkę i całując przelotnie Braunn w policzek, wyszedł, delikatnie zatrzaskując drzwi.

Listopadowy chłód owiał mu policzki, więc nasunął mocniej czapkę na uszy. W oknie ujrzał kobiecą sylwetkę, która machała mu na pożegnanie.

Właściwie to sam już nie pamiętał, gdzie poznał Louise. Pojawiła się w jego życiu ot, tak z nienacka i usidliła na dobre swoimi wdziękami.  Tylko, że od początku nie spodobała się Mii. Ta bowiem przy ich pierwszym spotkaniu zmrużyła wąsko oczy i spojrzała na Louise dziwnie podejrzliwie. A zaraz potem odciągając na bok Thomasa wysyczała:

- Zostaw ją.

Nigdy nie wytłumaczyła swojego żądania. Kobieca intuicja?

 

***

 

Niezliczony już raz wpatrywał się w białą, więzienną ścianę. Przeliczył dokładnie wszystkie rysy i szczeliny w tynku, przeanalizował ułożenie kafelek.

Zaczynał wariować. I co gorsze, był tego doskonale świadomy.

Ujął w dłoń poranną gazetę i z niesmakiem na twarzy przeczytał wielki nagłówek „Tak upada legenda”. Musiał przyznać, że czarny prostokąt na oczach dodawał mu urody.

Thomas M.

Powoli dochodziło do niego, że nawet, gdyby udało mu się oczyścić ze wszystkich zarzutów, to jest skończony.

Jako człowiek i jako sportowiec. Kibice nigdy nie obdarzą go szacunkiem, do końca życia będzie żył jako „podejrzany o morderstwo”.

Albo jako morderca.

I chyba sam nie wiedział, co byłoby gorsze.

W końcu sięgnął po białą kopertę, którą godzinę wcześniej przekazał mu strażnik.

Zatopił się we wspomnieniach, które za nic nie chciały uciec z jego myśli.

  2 miesiące wcześniej

- Louise, to nie jest dobry pomysł.

Dziewczyna zmarszczyła gniewnie brwi i nerwowym ruchem odgarnęła ciemny kosmyk włosów.

Spojrzał uważnie na jej twarz. Na rysy, które zdążył tak bardzo pokochać, na śnieżnobiały uśmiech. Delikatnie ujął jej dłoń i wyszeptał spokojnym głosem:

- Nie warto żyć przeszłością.

Odepchnęła jego rękę i stanęła naprzeciw niemu z płonącym wzrokiem.

- Ty nic nie rozumiesz!

Drzwi trzasnęły z hukiem, gdy wybiegła w chłodną noc.

Nie zastanawiając się długo pobiegł za nią, czując, że jeśli tego nie zrobi, gotowa jest na wszystko.

Znalazł ją nad brzegiem zamarzniętego stawu, jak tępo wpatrywała się w lód.

- On kiedyś za to zapłaci, obiecuję ci- wyszeptał jej do ucha, przygarniając ją w swoje ramiona.

 

Z trudem otrząsnął się ze wspomnień. Był tutaj, a nie z Louise. Z niemałym strachem zaczął czytać list.

 

Morgenstern,

Jeśli to czytasz , to znaczy, że już jest po wszystkim, a ty wreszcie jesteś tam, gdzie powinieneś być. Nie łudź się, że uda Ci się z tego wywinąć.

Swoją drogą, to ciekaw jestem co też robią tam z takimi ładnymi chłopaczkami?

Z furią podarł papier, rzucając strzępkami w podłogę. Dał się wrobić jak dziecko i teraz płacił za swoją naiwność.

Najchętniej przyznałby się do wszystkiego, co mogło mieć wpływ na jego obecne położenie. Ale obiecał jej, że to będzie sekret. Przysiągł. I kochał ją. Tylko… Ach, tak. Na niej najwyraźniej nie zrobiło to żadnego wrażenia. Nie chciał jej oceniać, próbował kierować się empatią. Z marnym skutkiem.

Zdegustowany przyglądał się swojemu lustrzanemu odbiciu. Uśmiechnął się półgębkiem.

Przeczesał dłonią włosy, które pod wpływem stresu zaczynały mu wypadać.

- Brawo, Morgenstern. Jak tak dalej pójdzie to wyłysiejesz- sarknął sam do siebie prześmiewczym tonem.

Może to wszystko to przeznaczenie.

 ***

 

Wracamy trochę do przeszłości, bo przecież coś musi się powoli wyjaśniać, choćby nawet w tak ślimaczym tempie.

Całuski ;)