Prolog- If you're looking for the guilty, you need only look into a mirror.

Walter Hoffer  z reguły budził u ludzi  skrajne emocje. Dla jednych był przekleństwem, oznaką faworyzacji Austriaków, obiektem przekleństw i złorzeczeń. Dla drugich pomocnikiem, przyjacielem wspierającym w trudnych chwilach. Nikt nie pozostawał wobec niego obojętnym. Każdy miał o nim swoją własną opinię, mniej lub więcej uzasadnioną.
Kto jednak znienawidził go do tego stopnia, by posunąć się do morderstwa? Kto miałby na tyle odwagi?
Thomas Morgenstern z uwagą wpatrywał się w szeroko otwarte, martwe oczy dyrektora pucharu świata. Był zaskoczony? A może znał tego, który pozbawił go życia i nie mógł w to uwierzyć? A może wreszcie to on z zimną krwią wbił nóż prosto w serce działacza?
- Więc mówi pan, że ofiara leżała tu, gdy wszedł pan do pomieszczenia?-  zsiwiały komisarz z lekkim niedowierzaniem zmierzył wzrokiem młodego skoczka. Tamten wzdrygnął się lekko, po czym zdławionym głosem odpowiedział:
- Chyba nie myśli pan, że mógłbym…
- Ja o niczym nie myślę- przerwał mu funkcjonariusz, z irytacją obserwując nieporadne działania swoich kolegów, którzy pobierali materiał dowodowy z miejsca zdarzenia. – Dziwi mnie po prostu fakt, że znalazł się pan tu akurat wtedy, gdy Hoffer umierał.
- Już mówiłem. Chciałem poprosić go o rozmowę. Gdy otworzyłem drzwi, zobaczyłem, że leży na ziemi. Podbiegłem- jeszcze oddychał. Zawołałem pomoc. Gdy przybiegła recepcjonistka, dyrektor już nie żył- Thomas nerwowo potrząsał głową.
- Niech się pan tak nie denerwuje. Jeszcze nikogo nie posadzili za niewinność- mężczyzna przeczesał dłonią rzadkie już włosy i z uwagą spojrzał na sportowca.- Chyba, że ma pan z tym coś wspólnego.
Morgenstern pokiwał przecząco, próbując odwrócić wzrok od czarnego worka, który leżał kilka metrów dalej. Poczuł na plecach zimne dreszcze.
- Wie pan, takie sprawy zazwyczaj szybko wychodzą na jaw. Lepiej niczego nie ukrywać. Jeśli…- zaczął, ale nie skończył, bo w tym samym momencie do pokoju wpadła kobieta i głośno szlochając, uklękła przy ciele Hoffera.
- Walter! Mój kochany!
Spazmatyczny płacz sprawiał, że cała się trzęsła. Thomasowi wydawało się, że gdzieś wcześniej ją widział. Za nic jednak nie mógł sobie przypomnieć, żeby tak wyglądała żona prezesa. Dziewczyna była ewidentnie młodsza nawet od niego.
- Caroline, nie udawaj!- ktoś krzyknął, stając w drzwiach. – Wszyscy wiedzą, że byłaś z nim dla pieniędzy.
Morgenstern odwrócił się w stronę, z której dochodził głos.
- Nie wiedziałem, że jesteś tak dobrą aktorką- Alexander Pointner oparł się nonszalancko o ścianę. Wspomniana dziewczyna z furią chwyciła go za rękawy koszuli.
- Nie masz prawa!- wysyczała jadowitym tonem
- A może jednak mam? Sama dobrze wiesz, że…
- Że to Thomas go zabił.
Wszyscy spojrzeli na Gregora, który zamaszystym krokiem wszedł do pomieszczenia.
- Wiecie o tym. Tylko każdy z was boi się o tym mówić- skoczek wlepił swój wzrok w kolegę z kadry i z triumfem dodał:
- Nie zgodził się? Dlatego go zabiłeś.

***

- Więc gdzie był pan wieczorem, 12 stycznia, około godziny 19?-  przesłuchujący go policjant wygodnie rozsiadł się na krześle, nie spuszczając z niego wzroku.

Skoczek westchnął, kolejny już raz w ciągu ostatnich kilku godzin i znużonym głosem powiedział:
- W swoim pokoju.
- Czy ktoś może to potwierdzić?
Morgenstern zaklął siarczyście w duchu. Przecież nie może powiedzieć, że… Wszystko by się wydało.
- Nie. Byłem sam- wychrypiał, przymrużając jednocześnie oczy pod wpływem jaskrawego światła.
- Cóż, nie wygląda to dla pana najlepiej- mężczyzna wstał, rozmasowując sobie kolano – Na razie jest pan zatrzymany.

***

Były dramaty, ckliwe bajki, komedia, a teraz czas na kryminał. Nie wiem czy uda mi się to doprowadzić do końca, nie wiem, czy to nadaje się do publikacji, więc proszę o szczere opinie :) 
Zaczynamy!
PS: Dziękuję Morce za piękny szablon :)